De wet van Moore ten einde, wat nu?

In de jaren 60 heeft Gordon Moore, de oprichter van Intel, een voorspelling gedaan. Computerchips verdubbelen iedere twee jaar qua aantal transistoren. Deze voorspelling heeft dus 50 jaar stand gehouden. Nu gaat het niet meer op. De lijntjes op de chips zijn nu slechts enkele nanometers breed, kleiner kan niet. Bij enkele nanometers breedte liggen er nog maar 5 a 10 atomen naast elkaar. Nog smallere lijntjes en allerlei “kwantummechanische” effecten worden manifest.
Dus computerchips worden niet sneller/ kleiner/ goedkoper. Wat moeten we dan doen om onze honger naar steeds meer betaalbare technologie te stillen? We moeten slimmer worden! Moet mijn CV ketel inderdaad 7*24 uur met het internet verbonden zijn om misschien een keer of 10 per dag te schakelen? Moeten alle APP’s op mijn telefoon inderdaad precies bepalen waar ik ben, wat mijn hartslag is etc? Waarschijnlijk niet. Maar of het nodig hebben we ons bij het ontwerpen nooit afgevraagd. Er was toch wel voldoende rekenkracht.
Dus wat gaan we nu doen? Voortaan nadenken onder welke condities we iets nodig hebben. In requirements management is hier al rekening mee gehouden. In de opbouw van een user story staat het woordje “when”. Vandaag de dag kom je nog veel user stories tegen zonder “when”. Vanaf nu dat “when” dus maar gebruiken, zodat onze computers in de toekomst niet gaan vastlopen…