Kenmerken van een succesvol verbetertraject
Veel organisaties zijn bezig om hun winstgevendheid te verbeteren. Daarvoor lopen programma’s als continuous improvement en of lean six sigma. De kern is vast te leggen waar verbeteringen zitten, te zorgen dat het verbetert, en dan te zorgen dat de volgende keer het incident voorkomen kan worden of in ieder geval een betere reactie gegeven kan worden.
Wat vaak mist in deze projecten is een analyse op de stuurparameters van het bedrijf. Vaak zijn ze onbekend, onvolledig of niet meer up tot date. Voorbeelden van stuurparameters zijn kostprijzen, klantenkortingen, marges, voorraadposities, veiligheidsvoorraden, (productie)planning algoritmes, credit nota’s etc. Als deze stuurparameters niet helder zijn, kan je niet effectief sturen en zal het effect van de verbeterprojecten ook beperkt zijn. Je hebt dan onnodig hoge kosten, onnodig hoge voorraden en debiteuren en dus minder winst…
Asynchrone wederkerigheid
In de ontmoetingen die ik de afgelopen weken heb gehad stond het begrip “asynchrone wederkerigheid” centraal. Dit begrip is door Seats2Meat-oprichter Ronald van Hoff geïntroduceerd. Asynchrone wederkerigheid gaat uit van het gegeven dat wanneer je iets weggeeft je dit altijd weer terugkrijgt. Misschien niet synchroon van de persoon waaraan je iets hebt gegeven, maar in ieder geval binnen je waarde netwerk.
Uit eigen ervaring kan ik inmiddels zeggen dat dit uitstekend werkt. Je directe relaties staan minder onder druk omdat je niet geforceerd wordt gelijk een tegenprestatie te leveren. Een ander positief effect is dat je netwerk enorm snel groeit, en wel met personen waar je vrijwel direct zaken mee kunt doen. Kortom het is niet alleen zakelijk gezien aantrekkelijk, maar ook een verrijking in de zin van persoonlijke ontmoetingen. Wie sluit er nog meer aan bij de Society 3.0 waarbij men gelooft in asynchrone wederkerigheid?